Βγαίνουν ή δεν βγαίνουν τα νούµερα;

Οφείλουµε περί τα 300 δισεκατοµµύρια ευρώ.

Δηλαδή ο κάθε Έλληνας είναι χρεωµένος, λόγω του δηµόσιου χρέους, µε 30.000 ευρώ. Μια τετραµελής οικογένεια οφείλει 120.000 ευρώ. Λένε ότι το χρέος θα αναρριχηθεί στα 450 εκατοµµύρια ευρώ. Δηλαδή µια τετραµελής οικογένεια θα οφείλει το 2014 – 180.000 ευρώ, λόγω του δηµόσιου χρέους πάντα, χώρια τις δικές της υποχρεώσεις προς το τραπεζικό σύστηµα. Τι είναι 180.000 ευρώ;
Είναι ένα αστρονοµικό ποσό. Αν υποθέσουµε ότι το δανειζόµαστε από µια τράπεζα µε χαµηλό επιτόκιο για να το εξοφλήσουµε σε ορίζοντα 35ετίας, αυτό σηµαίνει ότι θα επιβαρύνουµε τον οικογενειακό µας προϋπολογισµό µε κάτι περισσότερο από 1.200 ευρώ το µήνα. Δηλαδή, αν η κάθε τετραµελής οικογένεια έδινε την εγγύησή της για τα δάνεια του ελληνικού Δηµοσίου, αυτό σηµαίνει ότι το ήµισυ ή και κάτι παραπάνω των εισοδηµάτων της θα πήγαινε αποκλειστικά και µόνο για την κάλυψη αυτής της υποχρέωσης....

Η οικογένεια όµως έχει κι άλλες ανάγκες. Θα πρέπει να πληρώσει το νοίκι της, το ρεύµα, να φάει, να ντυθεί, να επενδύσει στις σπουδές των παιδιών της. Αν δαπανά το 50% των πόρων της µόνο και µόνο για να καλύψει τα τοκοχρεολύσια, τότε η οικογένεια αυτή είναι καταδικασµένη στη µιζέρια για τα επόµενα 35 χρόνια. Εκτός και αν τα µέλη της βρουν κι άλλους πρόσθετους πόρους για να αυξήσουν το εισόδηµά τους.
Κι ερχόµαστε τώρα στην ουσία του ερωτήµατος: Βγαίνουν ή δεν βγαίνουν τα νούµερα; Όσοι κατηγορούν τους σκεπτικιστές για «ύποπτες σκοπιµότητες», ας απαντήσουν πρώτα σε αυτό το ερώτηµα.
Διότι µια κοινωνία για να µπορέσει να αντιµετωπίσει αυτή τη λαίλαπα χρειάζεται να είναι ενωµένη. Χρειάζεται να αποδείξει ο ένας στον άλλον ότι νοιάζεται γι’ αυτόν και όλοι µαζί για το σύνολο. Χρειάζεται, επίσης, εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση.
Σε αυτή τη χώρα όµως τρεις λαλούν και δυο χορεύουν και ύστερα µας φταίνε οι ξένοι αναλυτές. Όσο εµείς δεν είµαστε σοβαροί, όσο εξακολουθούµε να είµαστε κλεισµένοι ο καθένας στον εαυτούλη του και να ξοδεύουµε τον πολύτιµο χρόνο µας πετροβολώντας το γείτονά µας, δεν θα πείθουµε ότι προσπαθούµε –έστω– για κάτι σπουδαίο. Αλήθεια, ποιος από εµάς πιστεύει πραγµατικά ότι µε το δρόµο που έχουµε πάρει θα τα καταφέρουµε; Κι αν εµείς δεν το πιστεύουµε, πώς θα πείσουµε τους άλλους;



Θανάσης Μαυρίδης